ေၾသာ္..ကိုဘေမာင္..ကိုဘေမာင္.. ႐ိုး႐ိုးေအးေအး
စာေရးႀကီး ကိုဘေမာင္သည္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ား အဆင္မေျပသျဖင့္
သူတို႔လမ္းထိပ္တြင္ ေဟာခန္းဖြင့္စားေနေသာ ေဗဒင္ဆရာထံ သြားေလသည္။ ေဗဒင္ဆရာက
ယခုကဲ့သို႔ အညံ့မ်ားၾကံဳေနရျခင္းမွာ ကိုဘေမာင္အိမ္တြင္ မေလ်ာ္ကန္၊
မသင့္ျမတ္ သည္မ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ဆိုၿပီး အိမ္အထိ လိုက္ၾကည့္ေလေတာ့သည္။ အိမ္သို႔ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္... ေဗဒင္ဆရာ။
။ “သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ကိုဘေမာင္၊ ခင္ဗ်ား ဘုရားစင္မွာထိုးထားတဲ့
ခတၱာပန္းေတြကို စြန္႔ပစ္လိုက္ေတာ့... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္လည္း
မထိုးနဲ႔ဗ်ာ... ေနာက္ ဒီေအာက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ စံပယ္ပန္းေတြ...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘာလို႔လဲ ဆရာ၊ ဘုရားကို ပန္းလွဴတာ မေကာင္းဘူးလား...” ေဗဒင္ဆရာ။
။ “ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတာေပါ့... ဒီမွာခတၱာဆိုတာ
“ခက္တာ” နဲ႔ အသံဆင္တယ္ဗ်...။ ခက္တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ စပါယ္
ဆိုတာကလည္း“စကတည္းက ပယ္ခံရတယ္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ျဖစ္ေစတယ္...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား ဆရာ၊ ဒါဆို ဘာကို ဘုရားကပ္ရမလဲ...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒီမွာ အလြယ္ေလးေလ... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴ...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴရင္ ေကာင္းတယ္လား...” ေဗဒင္ဆရာ။
။ “မသိရင္မွတ္၊ ေကာင္းညွင္းေပါင္းဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းျခင္းေပါင္း၊
ေကာင္းျခင္းေတြ ေပါင္းလာေအာင္... ၿပီးေတာ့ ၾသဇာရွိေအာင္ ၾသဇာသီးကို
လွဴ...ဒါေလးမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါတယ္တဲ့
ကိုဘေမာင္ရ...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ... က်ေနာ္ အလုပ္ကလည္း ေျပာင္းေရႊ႕က်ဦးမယ္။ မေျပာင္းခ်င္ဘူး ဆရာရယ္...” ေဗဒင္ဆရာ။
။ “မေျပာင္ခ်င္ဘူးလား... အလြယ္ေလး ကိုဘေမာင္ရယ္... အိမ္ေရွ႕ကျခံထဲမွာ...
ေျပာင္းဖူးရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရယ္၊ ဘူးသီးရယ္ သံုးမ်ိဳးကို စိုက္လိုက္...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဆရာ... အဲဒါဆို မေျပာင္းရေတာ့ဘူးေပါ့...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္တယ္ေလ... အဲဒီသံုးမ်ိဳးရဲ႕ အစစာလံုးေတြက ေျပာင္းခ်ဥ္ဘူး မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီေတာ့ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီးေတာ့...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္... ေက်းဇူးပါ” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ရပါတယ္ဗ်... ဓာတ္တူရင္ နတ္ကူသတဲ့ဗ်ာ...” ဒီလိုနဲ႔
ေဗဒင္ဆရာလည္း ျပန္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ ကိုဘေမာင္က ဆရာအိမ္လာၾကည့္ပါဦး
ဆရာေျပာသလို ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလည္း တစ္ေခါက္ထပ္လိုက္သြားသည္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ သူေျပာထားတဲ့အတိုင္း ၾသဇာသီးေတြ၊ မင္းဂြတ္သီးေတြ
ဘုရားလွဴထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒါနဲ႔ ကိုဘေမာင္ မင္းဂြတ္သီးေတြက...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဆရာ့ နည္းစနစ္အတိုင္းေလ... မင္း Good သြားေအာင္...မင္းဂြတ္သီးကို လွဴထားတာ” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္လားဗ်” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ ဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပတ္ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေရႊေတာင္... ဟုတ္လား...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာေျပာသလို ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေအာင္ေလ... ေရႊေတာင္ႀကီး ဆိုက္ေအာင္၊ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟား... ဟား... ဟား...” ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟားပါနဲ႔ ဆရာ၊ ဟား ဟား ဆိုတဲ့ အတိုင္း သူမ်ားေတြ ဆရာ့ကို ဟားပါလိမ့္မယ္...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေအာ္... ကိုဘေမာင္ရယ္” ကိုဘေမာင္။
။ “မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ၊ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ေအာ္ေနရပါမယ္၊ ၿပီးေတာ့
ကၽြန္တာ့္ကိုလည္း “ကိုဘေမာင္ရယ္” ဆိုၿပီး အတင္းမရယ္ခိုင္းပါနဲ႔...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္၊ ခက္ေတာ့တာပဲ...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ခက္ေတာ့တာပဲလို႔ခ်ည္း မညည္းပါနဲ႔ဆရာ၊ ဆရာ့ေနာက္ကို ခက္တာေတြ လိုက္လာပါလိမ့္မယ္... ေရာ့ ေသာက္ ဆရာ...” ကိုဘေမာင္က ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ေပးေတာ့ ေဗဒင္ဆရာလည္း ယူေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ... ခ်ိဳခ်ိဳ ခါးခါး ဘယ္လို အရသာႀကီးမွန္းမသိသျဖင့္... ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါ... ဒါ... ဘာႀကီးလဲ၊ ကိုဘေမာင္...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘာႀကီးလဲ လို႔ မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ဆရာ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေခ်ာ္လဲေနပါ့မယ္... ” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ခုနက အရည္ကေလ... ၾကံရည္ဖန္ရည္ တိုးေအာင္ဆိုၿပီး ၾကံရည္ရယ္ အဖန္ရည္ရယ္ ေရာေသာက္တာေလ...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ... ဒီမယ္၊ ကိုဘေမာင္ ေဗဒင္ပညာကို အလြယ္ေလး မွတ္ေနလား...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ပညာလို႔ မေျပာပါနဲ႔ ဆရာ... ျပင္ညာ ဆိုရင္ ျပင္ၿပီး ညာေနရပါမယ္။ ေဗဒင္နည္းစနစ္လို႔ ေျပာပါ ဆရာ...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ထိုင္ခံုေတြလည္း မေတြ႕ပါလား...” ကိုဘေမာင္။
။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္းပစ္လိုက္တာ။ အရင္တစ္ပတ္ ဆရာျပန္သြားကတည္းက
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတာေလ... ထိုင္လည္း ထိုင္၊ ခုန္လည္း ခုန္ဆိုတာ
သိပ္မဟုတ္ဘူးလိုပဲ၊ ဓာတ္ပ်က္ေနသလားလို႔ပါ...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္...” ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟိုက္ပါနဲ႔ ဆရာ... အလကားေနရင္း ေမာဟိုက္ေနပါ့မယ္...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ကိုဘေမာင္...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့ ခုနက ဆရာ့ဆိုင္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕တယ္...ျပင္ပါဆရာ...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္းဘုတ္က ဘာျဖစ္လဲ...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာခန္းဆိုတာေလ ဆရာ...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္ကဲ့...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာၿပီးရင္ ခန္းခန္းသြားတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ မရဘူးလား ဆရာ... ရသမွ် ေငြေတြ ခန္းကုန္မွာေပါ့ ဆရာ...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့... မေနာမယ ဆိုတာေလ... မယ ဆိုတာ “မရ” မပိုင္ဆိုင္တာနဲ႔ အသံတူတယ္ေလ... ပညတ္သြားသလို...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေတာ္၊ ေတာ္... ကိုဘေမာင္...” ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္လာၿပီးလား ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...” ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ... ျပန္မလို႔...” ကိုဘေမာင္။
။ “သိဘူးဆရာ၊ နာရီဆိုတာ နာလည္းနာတယ္၊ ရီလည္းရီတယ္ဆိုေတာ့ မခ်ိျပံဳးသလို
အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတာနဲ႔ အိမ္မွာ ဘာနာရီမွ
မထားေတာ့တာ...“ ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဟာဗ်ာ...” ဤသို႔ျဖင့္ ေဗဒင္ဆရာသည္ ကိုဘေမာင္အိမ္မွ တခ်ိဳးတည္း ဆင္းေျပးေလေတာ့သည္။
သတင္းကြန္ယက္မွ တစ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment